Pragmatik, felsefede bir akım olmaktan çok bir düşünce yöntemi olarak tanımlanabilir. Pragmatik, gerçeğin ölçütünün pratik değerler olduğunu savunur. Pragmatik, faydacılık akımının eleştirilerine rağmen, bir şeyin doğruluğunun kattığı yararla belirlendiğini iddia eder.
Pragmatik Ne Demek?
Pragmatik, Yunanca “iş, eylem” anlamına gelen “pragma” sözcüğünden türemiştir. Pragmatik, bir şeyin değerinin uygulama ile beraber sağladığı yararlarla ölçüldüğü bir düşünce biçimidir. Pragmatik, bir şeyin doğru olup olmadığını, onun sonuçlarına bakarak belirler. Pragmatik, bir şeyin doğru olması için, onun işe yaraması, fayda sağlaması, sorun çözmesi veya istenen sonucu vermesi gerektiğini savunur.
Pragmatik Kimler Tarafından Geliştirildi?
Pragmatik, 19. yüzyılın sonunda ABD’de ortaya çıkmış bir düşünce yöntemidir. Pragmatik, Charles Sanders Peirce (1839-1914), William James (1842-1910) ve John Dewey (1859-1952) gibi düşünürler tarafından popüler hale getirilmiştir. Pragmatik, daha sonra John L. Austin (1911-1960) ve John R. Searle (1932-) gibi dil felsefecileri tarafından da geliştirilmiştir. Pragmatik, dilin nasıl kullanıldığı ve bir konuşmacının ne tür dilsel eylemler yerine getirdiği konusunu araştırmıştır.
Pragmatik Nasıl Eleştirildi?
Pragmatik, faydacılık akımının bir devamı olarak görülebilir. Faydacılık, bir şeyin değerinin, onun sağladığı mutlulukla ölçüldüğü bir felsefe akımıdır. Faydacılık, 18. yüzyıldan itibaren, insanın çıkarı doğrultusunda yürütülen düşünce tutumlarının yanlış olduğu ifade eden düşünürler tarafından eleştirilmiştir. Pragmatik, faydacılığın eleştirilerine cevap veremediği bir sorunla karşılaşmıştır. Bu sorun, bir insanın fayda sağlaması ile birçok insanın zarar görmesi arasındaki ilişkidir. Pragmatik, bir şeyin fayda sağlamasıyla doğru olduğunu savunurken, bunun aynı zamanda birçok insanın hayatını kaybetmesine veya acı çekmesine neden olabileceğini göz ardı eder. Pragmatik, bu durumda, hangi faydanın daha önemli olduğunu veya hangi gerçeğin daha doğru olduğunu belirleyemez. Pragmatik, bu nedenle, sağduyu konusunda temelden sarsılan bir düşünce biçimi olarak eleştirilmiştir.
